Εργασίες Ελληνόφωνου Ιατρικού Τύπου
Εργασίες Ελληνόφωνου Ιατρικού Τύπου
ΟΠΙΣΘΙA ΘΩΡΑΚΟΟΣΦΥΙΚA ΣΥΣΤΗΜΑΤA
Paxinos O, Zindrick M, Voronov L, Voulgaris P, Lorentz M, Sartori M.
251 Νοσοκομείο Πολεμικής Αεροπορίας, Αθήνα
Πανεπιστημιακό Ιατρικό κέντρο Loyola University, Maywood, Chicago, IL USA
Χρησιμοποιήθηκαν 80 θωρακικοί και οσφυϊκοί σπόνδυλοι από 10 δότες. Μετρήθηκε η οστική πυκνότητα του κάθε σπονδύλου ιδιαι6τέρως. Κάθε σπονδυλική στήλη χωρίσθηκε σε τμήματα των 4 σπονδύλων και η τοποθέτηση του κάθε ενός εκ των 4 διαφορετικών συστημάτων έγινε με τυχαία σειρά. Τα συστήματα σπονδυλοδεσίας τοποθετήθηκαν αμφοτερόπλευρα χρησιμοποιώντας γνωστές τεχνικές. Στα εμφυτεύματα τοποθετήθηκαν ράβδοι των 10 εκατοστών. Οι ράβδοι συνδέθηκαν με εγκάρσιους συνδέσμους σχηματίζοντας ένα ορθογώνιο πλαίσιο το οποίο αναπαράγει την κατάσταση εμφυτεύματος – οστού in vivo. Οι μετρήσεις της δύναμης εξόδου των βιδών έγιναν μέσω καλωδίων τα οποία τοποθετήθηκαν σε αμφότερα τα άκρα των ράβδων.
Η μέση τιμή της οστικής πυκνότητας στην ομάδα των σπονδύλων στους οποίους είχαν τοποθετηθεί βίδες ή6ταν 155,25 mg/ml, 137,6 mg/ml στους σπονδύλους με άγκιστρα, 182,65 mg/ml με βίδες και υποπετάλια σύρματα, 186,05 mg/ml στους σπονδύλους με υποπετάλια σύρματα. Η μέση τιμή της δύναμης εξόδου ήταν 1186,51 Ν στις βίδες και σύρματα, 587,42 Ν για τα άγκιστρα, 1161 Ν για τα σύρματα και 730,8 Ν για τις βίδες. Οι μετρήσεις ανάμεσα στα 4 συστήματα που χρησιμοποιήθηκαν δεν ήταν σημαντική. Οι περισσότερες αποτυχίες συστήματος συνέβησαν στο σημείο αυχένος – σώματος.
Καθοριστικός παράγων για την ισχύ η οποία προσφέρεται από τα συστήματα οπίσθιας σπονδυλοδεσίας είναι η ποιότητα του οστού και όχι τα χαρακτηριστικά του συστήματος.
ΕΜΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΘΙΑΣ ΚΑΙ ΟΠΙΣΘΙΑΣ ΔΙΑΣΩΜΑΤΙΚΗΣ ΣΥΝΟΣΤΕΩΣΗΣ (ALIF – PLIF)
Paxinos O, Voulgaris P, Zindrick M., Serhan H., Voronov L, Patwardhan A.
251 Νοσοκομείο Πολεμικής Αεροπορίας, Αθήνα
Πανεπιστημιακό Ιατρικό κέντρο Loyola University, Maywood, Chicago, IL USA
Σε ασθενείς με δισκογενή πόνο στους οποίους έχουν αποτύχει όλες οι συντηρητικές θεραπείες, η συνοστέωση μπορεί να προσφέρει. Η διασωματική συνοστέωση είναι δυνατόν να επιτευχθεί με πρόσθια (ALIF) η οπίσθια (PLIF) προσπέλαση. Οι τρείς πιο ευρέως χρησιμοποιούμενοι διασωματικοί κλωβοί είναι : (1) ALIF + διαρθρικές βίδες (TFLS), (2) ALIF + διαυχενικές βίδες και (3) PLIF και διαυχενικές βίδες. Η μελέτη αυτή υποθέτει ότι δεν υπάρχουν σημαντικές διαφορές στην σταθερότητα από τους διάφορους τύπους συνοστέωσης.
Ελέγχθηκαν 11 συστήματα συνοστέωσης ( 7 οπίσθια και 4 πρόσθια) σε 7 ανθρώπινες πτωματικές σπονδυλικές στήλες. Το κάθε τμήμα ελέγχθηκε πριν και μετά την τοποθέτηση του συστήματος σε κάμψη (8Νm), έκταση (6Νm), πλάγια κλίση(6Νm) και στροφή(5Νm).
Η οπίσθια συνοστέωση (PLIF) με διαυχενικές βίδες (TPI) αύξησαν την ακαμψία της κάμψης – έκτασης κατά 85%, της πλάγιας κλίσης κατά 83% και της στροφής κατά 67%. Η πρόσθια συνοστέωση (ALIF) με διαρθρικές βίδες (TFLS) αύξησε την ακαμψία σε κάμψη – έκταση κατά 93%, την πλάγια κλίση κατά 94%, και την στροφή κατά 90%. Η πρόσθια συνοστέωση (ALIF) και διαυχενικές βίδες (TPI), αύξησαν την ακαμψία της κάμψης – έκτασης κατά 91%, της πλάγιας κλίσης κατά 95% και της στροφής κατά 90%. Δεν υπάρχουν σημαντικές στατιστικές διαφορές ανάμεσα στα συστήματα ALIF και PLIF όσον αφορά στην κάμψη, έκταση και πλάγια κλίση. Η στροφική ακαμψία είναι σαφώς μεγαλύτερη στο σύστημα ALIF.
Η μελέτη καταδεικνύει ότι και το πρόσθιο και το οπίσθιο σύστημα (ALIF και PLIF), προσφέρουν ίση ακαμψία όταν επικουρούνται από συστήματα οπίσθιας σπονδυλοδεσίας με το σύστημα ALIF να προσφέρει πιο αυξημένη στροφική ακαμψία. Η παρούσα μελέτη είναι η πρώτη η οποία συγκρίνει άμεσα το ALIF και PLIF όταν συνεπικουρούνται από συστήματα οπίσθιας σπονδυλοδεσίας.
Η ΠΡΟΣΘΙΑ ΔΙΣΚΕΚΤΟΜΗ ΚΑΙ ΣΠΟΝΔΥΛΟΔΕΣΙΑ (ACDF) ΜΕ ΑΣΦΑΛΙΖΟΜΕΝΗ ΠΛΑΚΑ, ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΕΊ ΤΟ ΟΠΙΣΘΙΟ ΕΞΑΡΘΡΗΜΑ ΤΗΣ ΚΑΤΩΤΕΡΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΤΗΣ ΑΜΣΣ.
Paxinos O, Zindrick M, Voulgaris P, Ghanayem A, Voronov L, Havey B, Patwardan A.
251 Νοσοκομείο Πολεμικής Αεροπορίας, Αθήνα
Πανεπιστημιακό Ιατρικό κέντρο Loyola University, Maywood, Chicago, IL USA
Οι κακώσεις κάμψης –ελκυσμού της αυχενικής μοίρας της Σ.Σ. είναι η συχνότερα αντιμετωπιζόμενες με έλξη. Η δισκεκτομή ενδείκνυται σε περιπτώσεις πρόπτωσης του ινώδους δακτυλίου. Κάποιοι συγγραφείς συνιστούν την συνδυασμένη πρόσθια και οπίσθια σπονδυλοδεσία και άλλοι αναφέρουν ότι η πρόσθια δισκεκτομή και σπονδυλοδεσία είναι αρκετές.
Χρησιμοποιήθηκαν 8 πτωματικές αυχενικές σπονδυλικές στήλες από τον Α3 έως και τον Α7. Έγινε δοκιμασία σε κάμψη και έκταση με 0.8 Nm. Οι σπονδυλικές στήλες ελέγχθηκαν πριν και μετά από δισκεκτομή Α5-Α6 και πρόσθια σπονδυλοδεσία με ασφαλιζόμενη πλάκα. Κατά την δισκεκτομή ο οπίσθιος επιμήκης σύνδεσμος διετάμη, μιμούμενος ένα σύνηθες χειρουργικό βήμα το οποίο εξασφαλίζει την αποσυμπίεση του Ν.Μ. Η σπονδυλική στήλη ακολούθως ελέγχθηκε μετά από ρήξη του μεσακανθίου, του ωχρού καθώς του αρθρικού θυλάκου.
Ο μέσος όρος κίνησης πριν την επέμβαση ήταν 7,54 μοίρες και μετά την επέμβαση ήταν 1,28 μοίρες. Αυτό είναι στατιστικά σημαντικό. (p < 0,05). Ο μέσος όρος κίνησης μετά την ρήξη του μεσακανθίου ήταν 1,93 μοίρες. Μετά από την ρήξη του ωχρού και του αρθρικού θυλάκου ήταν 1,98 μοίρες.
Μία ασφαλιζόμενη πλάκα προσφέρει επαρκή σταθεροποίηση για την θεραπεία του οπισθίου εξαρθρήματος της κατώτερης ΑΜΣΣ σε κακώσεις κάμψης – ελκυσμού. Η ηλικία καθώς και η οστική ποιότητα θα πρέπει να λαμβάνονται υπ΄ όψιν. Θα πρέπει να υπάρχει επιπρόσθετη εξωτερική σταθεροποίηση μέχρι την ωρίμανση του πώρου.